نجیبِ قناعت‌پیشه باش
چقدر قبیح و مشمئزکننده است این کراش و کراش‌بازی. یا کسی رو دوست داری، یا نه. دوست داشتن رمانتیک. کراش یعنی نظر داشتن و مشخصاً با «فلانی چه زیباست» متفاوته. انگار کراش نامیدنش زهرش رو کم می‌کنه. این‌ها مرز مشخصی هم ندارن. کسی که روی چند نفر کراش داره، به چند نفر نظر داره و اون چند نفر رو در شرایط مختلفی «تصور» می‌کنه. و اگر در دسترس باشن، آشکارِ آشکار یا پنهان و با خودفریبی، برای جلب نظر و علاقۀ اون‌ها، و بودن کنارشون کارهایی هم می‌کنه. وقتی کسی میگه شخصی رو دوست داره و ضمناً روی بعضی هم کراش داره، یعنی من اون رو می‌خوام کنارم، اما همزمان به چند نفر هم نظر و کشش دارم و خب، یه فکر و خیال‌هایی هم راجع به اون‌ها می‌کنم. اگه خیلی شریف باشه، حکم نیمکت ذخیره رو دارن. آفرین به این پاک‌دلی و پاک‌چشمی. حقا که اون سیستم چشم‌و‌گوش‌بستگی و سربه‌زیری قدیم شرف داره به این نظربازی و هرزه‌دلی. انسان، چشم و دلی در خیال مدام جفت‌گیری.
